اوضاع بايد كاملا تغيير كند

بدون اينكه وارد جزئيات اين مسئله شويم كه چنين نقص‌هايي چگونه باعث بروز مشكل مي‌شوند (چراكه توضيح ماهيت اين مسئله بسيار فني است و شما بايد در زمينه‌ي تراشه خبره باشيد تا بتوانيد آن را كاملا درك كنيد) به‌طور ساده به اين موضوع مي‌پردازيم كه اين نقص‌ها چگونه كار مي‌كنند؛ درواقع اين نقص‌ها با بهره‌گيري از برخي از عملكرد‌هاي پايه‌اي مشخص ريزپردازنده‌هاي مدرن براي بهبود عملكرد كمك مي‌گيرند.

شباهت كاركرد آن‌ها شبيه به DNA است. DNA، طرح و سخت‌افزار برنامه‌نويسي براي چگونگي كاركرد يك اندام را در سطوح پايه‌اي مشخص مي‌كند. اگر شما در DNA خود دچار مشكل شويد، بيماري شما مربوط به ژنتيك مي‌شود. شما تلاش مي‌كنيد با استفاده از درمان‌ها و داروهاي مختلف آن را بهبود ببخشيد؛ ولي مشخص است كه نمي‌‌توانيد آن را به‌طور كامل درمان كنيد. درواقع شما كريسپري داريد كه هيچ چيز ديگري همتاي آن نيست كه بتوانيد جايگزين كنيد. تنها راه درماني (حداقل از لحاظ علم كنوني) اين است كه اجازه بدهيد اندام به‌طور كامل بميرد و اندام ديگري جايگزين آن شود. درواقع بايد سيستم كلي كاملا از‌ بين برود. معماري تراشه‌ي x86 اينتل، نقش اندام مبتلا به اين بيماري ژنتيكي را ايفا مي‌كند. در واقع اين معماري، ساختار غالب سيستم‌هاي كامپيوترهاي شخصي، سرورهاي مركز داده و سيستم‌هاي جاسازي‌شده است.

پردازنده اينتل

۱۰ سال پيش طرح پاكسازي معماري x86 اينتل را مطرح شد. زيرا در آن زمان لينوكس در حال‌ مشهور شدن بود و نياز به سازگاري با بارهاي‌ كاري مبتني‌ بر ويندوز در مركز‌ داده و روي دسكتاپ درحال كاهش بود.

در اين ۱۰ سال چه اتفاقي افتاده است؟ لينوكس و ساير فناوري‌هاي نرم‌افزار آزاد و متن‌ باز كه مجموعه كلي را تشكيل مي‌دادند، اكنون يك سيستم‌عامل جريان‌ اصلي هستند كه اساس زيرساخت ابري عمومي و فناوري نرم‌افزار پايه‌اي در موبايل و اينترنت اشياء را تشكيل مي‌دهند. مجازي‌سازي در حال‌ حاضر به يك اقدام تجاري استاندارد و همه‌گير براي مقياس‌پذيري و طراحي سيستم‌هاي شركت‌هاي بزرگ تبديل شده است. ظرفيت‌سازي درحال‌حاضر به‌ دنبال تقويت خودش است تا بتواند سرانجام جايگزين مجازي‌سازي شود و امنيت شبكه‌هاي ميكرو و چندگانه‌ي آينده را بهبود بخشد. اين شبكه‌ها توسط دواپس و اتوماسيون سيستم‌هاي بزرگ هدايت مي‌شوند.